Igrexa de San Miguel de Breamo

Manuel, intento ser rigoroso aínda que por veces non sempre se consegue (ocórrenos á maioría do que nisto andamos). A lenda, a pesares de que ti a consideres un “infundio” e “falsa” (supoño que te baseas en algo para afirmar con tanta contundencia tal cousa), si a coñecen dende hai moito tempo, por exemplo, en Centroña. Ben sei que non existe proba documental da presenza templaria en Breamo, tampouco na Coelleira, nin en Vilaza (Monterrei), nin en Aranga, nin en San Cibrán (Viana do Bolo), nin en Penamaior (Becerreá),nin en Moldes (Boborás), nin…, o que non impede que existan e, polo tanto, se recollan. Ou teriamos que agochar as lendas de mouros e mouras só porque eses seres imaxinarios non existen? Ata hai ben poucos anos, “sisudos” traballos aseguraban que en Galiza só eran de época prehistórica dúas ou tres pedrafitas, mais estase a demostrar que estaban errados (e que por certo, non se atreven a corrixir). E entre finais do século XIX e ata ben entrado o século XX o país estaba cheo de celtas que logo, a raíz das “novas e incuestionables” investigacións, desapareceron, simplemente, do mapa; mais agora, aqueles “románticos” que defendían a súa presenza volven a estar, a pesares de todos os pesares, de moda. Canto ao rosetón de once puntas (e volvo a botar man de xente de Ventosa e de Centroña) hai quen asegura que antes da reforma estaba situado nun lateral da igrexa. No tocante á presenza templaria en Galiza hai moitas teorías (ben é certo que só unhas poucas na documentación escrita) mais non por iso debemos, en principio, refutalas. E unha última cuestión: descoñezo que método empregas ti para saber se unha lenda é verdadeira ou falsa, eu levo recollidas unhas cantas (sobre todo en O Vicedo e nos seis concellos da comarca dos Ancares) e a verdade é que me resulta suficiente con que ma relate unha soa persoa. Agradeceríache, se dipós doutra metodoloxía máis exacta, mo achegaras.