Muíño de Nores

Engado a seguinte información recollida na bibliografía referenciada máis abaixo:

“Este muíño fora propiedade do “indiano ‘opulento capitalista” e “filántropo” Xosé Benito Casás, que fixera fortuna na Arxentina. Ao morrer este, no ano 1930, o muíño, entre outras propiedades de Casás, pasan a mans de Agostín Nores Patiño, quen fora accionista e representante da empresa Sociedad General Gallega de Electricidad. No ano 33 a construción sofre un incendio, pero sálvase grazas a outra providencial actuación dos bombeiros de Pontevedra”.

“O muíño de Casás era un muíño de Maquía, ou sexa, os seus propietarios arrendábanllo a unha familia de muiñeiros que o habitaban e puñan en explotación”, recolle Calros Solla, que describe o muíño: “de cubo e tres moas. Aparellaxe no baixo e vivenda no alto”. “O edificio, de planta en L, -continúa o etnógrafo- chafranado consoante o curso fluvial, ocupa unha superficie duns 100 metros cadrados. Paredes de boa cachotaría rexuntada (o cintado valeuse da falsa xunta) e perpiaño apicado. Cuberta a cinco augas (…)”.

SOLLA VARELA, Carlos (2023). Auga mol en pedra dura. Inmobiliario etnografico do rio dos Gafos. Ed: Morgante