Outra fotografía:
Tipo de ben: Mosteiro/Abadía/Cenobio/Priorado,
Concello: Santiago de Compostela
Parroquia: Santiago de Compostela
Lugar: Praza da Inmaculada
Outra denominación do ben: Seminario Maior
Cronoloxía: Idade Moderna (XVI-XVIII),
Descrición:
No mosteiro de San Martiño Pinario, a igrexa é o punto de partida do conxunto. Mateo López, no ano 1590, dou unhas trazas na nova igrexa que xa se estaba a traballar e que condicionarán o labor a desenvolver xa que a súa morte no 1606 non debeu supor unha alteración grave do proxecto.
A igrexa contaba cunha planta de cruz latina inscrita nun rectángulo. A orixe portuguesa do seu autor definiu o gran desenvolvemento da súa cabeceira rectangular, flanqueado por dous espazos tamén rectangulares e a cuberta con bóveda de canón con falsos casetóns, o mesmo que a nave central. A esta abríanse tres capelas comunicadas entre si por pequenos arcos de medio punto. A bóveda de canón casetonada repetirase nestes espazos e nos brazos do cruceiro. A súa articulación prodúcese a través de pilastras xónicas dobres sobre as que se voltean os arcos de medio punto que dan acceso ás capelas. Curiosamente ningunha delas alcanza o friso que corre baixo a bóveda.
A cúpula para o cerre do cruceiro actúa como centro focal articulador do espazo interior. Esta levántase sobre catro pendentes lisas formadas polo arco toral da nave central e os arcos existentes sobre o cruceiro e a cabeceira. A diferencia no nivel dos seus abovedamentos esixe que sobre eles se eleve un muro para poder alcanza-la altura necesaria; dito lenzo mural termina por crear unha caixa cerrada por tres dos seus lados nos cales ábrense triples ventás organizadas por un arco de medio punto central e dous laterais rectangulares. A través desas pendentes conséguese a transición da base cadrada ó anel cupular voado sostido por ménsulas sobre as que se cargan os nervos da media laranxa constituíndo a súa armazón estructural. Entre eles, na base da cúpula, corren doce ventás tamén de medio punto.
A planta desta nova igrexa viuse fortemente alterada durante o século XVIII debido a realización de tres obras de singular interese: a nova sancristía, o novo coro alto e a ampliación da Capela da Nosa Señora do Socorro.
Á medida que se remataba a igrexa íase traballando nas dependencias monásticas. Dous claustros, o claustro Procesional e o das Oficinas. O primeiro, en altura, presenta dúas alturas unidas por columnas emparelladas de orde toscana xigante que arrancan dunha elevada base, a modo de plinto, lixeiramente afundida. A primeira está organizada por seis arcos de medio punto moldurados. A separación entre o primeiro e o segundo piso está marcada por unha liña de imposta que discorre tanxente ás claves dos arcos, decoradas con ménsulas; sobre ela ábrense outras tantas ventás enmarcadas por pilastras pseudodóricas con bólas como acroterios entre as que se sitúan uns óculos ovalados.
O outro claustro, coñecido como das Oficinas, a primeira planta, dividida en dous pisos, está articulada por dobres pilastras toscanas de fuste estriado que descansan sobre un pequeno zócalo. A sinxeleza e pureza de liñas preside todo o conxunto que está animado polas partes afundidas presentes nas enxoitas e as molduras dos arcos. A segunda planta, datada no 1677 e separado por un friso liso, mantén o mesmo ritmo que a anterior, seis tramos nos lados maiores e catro nos menores do rectángulo que forman a súa planta.
Polo que se refire á fachada da igrexa, esta contou con tres intervencións diferentes: a levada a cabo por Mateo López, autor da súa fachada-retablo; a ampliación das torres, abordado por Peña de Toro; e a escaleira de acceso ó templo feita por Frei Manuel de los Mártires no ano 1771.
Fotogrametría:
Propiedade: Privada
Uso actual: Outros
Código no Catálogo da Xunta:
Categoría do Ben: Catalogado (Catálogo da Xunta e dos PXOM) Ben de Interese Cultural
Elementos mobles:
Tradición oral:
Historia recente do ben:
Referencias bibliográficas:
-BONET CORREA, A.: “La arquitectura en Galicia durante el siglo XVII”. Madrid, 1966.
-FILGUEIRA VALVERDE, J.: “Guía de Santiago”. Madrid, 1932.
-FILGUEIRA VALVERDE, J.: “Santiago de Compostela. Guía de sus monumentos e itineraarios”. Santiago, 1950.
-SORALUCE BLOND, J.R.; FERNÁNDEZ FERNÁNDEZ, X.: “Arquitecturas da provincia da Coruña, Santiago de Compostela”, Vol. XI. Deputación Provincial da Coruña, 1997.
-VIGO TRASANCOS, A.: “Sobre el arquitecto portugués Mateo López, la iglesia monástica de san Martín Pinario y el Clasicismo en Compostela”. Nas actas do X Congreso de CEHA: Los Clasicismos en el Arte Español”. Madrid,1994.
Afeccións
Ten camiño de acceso?: SiEstá cuberto de maleza: Non
Está afectado por algunha obra: Non
Estado de conservación: Bo
Atópase en perigo nestes momentos?:
Onde está localizado
Latitude: 42.8819706804Lonxitude: -8.54454159737
Empregamos o sistema de coordenadas WGS84
2 comentarios
Oscar Franco says:
Abr 1, 2017
A restauración do campanario de San Martiño Pinario a debate:
http://consellodacultura.gal/evento.php?id=200551
http://historiadegalicia.gal/2017/03/restauracion-de-san-martino-pinario-debate/
Oscar Franco says:
Dec 5, 2020
A prensa dixital do 2 de Nadal de 2020 recolle a nova da aprobación do expediente de declaración como Ben de Interese Cultural deste mosteiro.
Esta nova protección abarcará tanto ao propio inmoble como aos máis de 200 bens que se atopan no seu interior:
http://www.galiciaconfidencial.com/noticia/146690-mosteiro-san-martino-pinario-sera-declarado-bic