Corcubión

Outra fotografía:

Tipo de ben: Conxunto de vivendas (Cascos históricos, barrios, aldeas),
Concello: Corcubión
Parroquia: Corcubión
Lugar: Corcubión
Outra denominación do ben:
Cronoloxía: Época Altomedieval,
Descrición:

As orixes desta vila mariñeira e señorial non están nada claros. Certo é que sempre debiu ser un peirao importante, ó tratarse do porto máis abrigado da ría.

O núcleo primitivo sitúabase máis ó interior, onde a igrexa parroquial de Santo André de Canle. Logo, cando os piratas deixaron de asolar estas terras, o pobo avanzou cara o mar, no século XIII. Foi así cando se fundou a igrexa parroquial de San Marcos, gótica, substituíndo a anterior. Que agora a parroquia se chamase San Marcos, coma o patrón de Venecia, dá conta da importancia que tivo para esta vila as mercadorías e o seu porto.

Na Idade Media é cando comezamos a ter referencias máis exactas da historia da vila. Foi señorío dos condes de Traba e Trastámara e logo pasou a mans dos condes de Altamira. Corcubión conserva moitos vestixios da nobleza coa que contou. Ademais das casas fidalgas, están os pazos dos seus antigos donos: o Pazo dos Traba e o dos Altamira.

Na segunda metade do século XIX e principios do XX, prodúcese un auxe económico que fará levantar varios edificios modernistas: a casa Miñóns, as edificacións burguesas do paseo marítimo e o antigo Xulgado. Precisamente, Corcubión foi e segue sendo cabeza do partido xudicial.

Por todo isto, o casco antigo de Corcubión foi declarado Conxunto Histórico-Artístico no 1985.

Fotogrametría:

Propiedade: Descoñecida
Uso actual: Residencial
Código no Catálogo da Xunta:
Categoría do Ben: Catalogado (Catálogo da Xunta e dos PXOM)
Elementos mobles:
Tradición oral:
Historia recente do ben:
Referencias bibliográficas:

corcubion.info

Afeccións

Ten camiño de acceso?: Si
Está cuberto de maleza: Non
Está afectado por algunha obra: Si
Estado de conservación: Regular
Atópase en perigo nestes momentos?:

Corcubión non se salva do feísmo que asolaga Galicia. Hai moitas zonas completamente abandonadas ou remendadas con dubidoso gusto, con materiais que non se corresponden coa época.